април
s:she

г:години: 20
п:професија/интереси: студент, НМП (www.nmp.com.mk)
д:досега објавено: mANT - ВиЗиЈа бр.13, Wake up and smell the coffee - ВиЗиЈа бр.13, Едиторијал: Македонците и рефлекторот - Визија бр.14, По патот на јазикот до изгубениот народ на Александар Македонски - ВиЗиЈа бр.14, Секс-енд-д-сити кафе’ - Елфаско бр.48
н:нешто за себе: графички дизајн и уметност
б:блогерај: www.taa.blog.com.mk
с:сајтови:www.she0ne.deviantart.com:www.nmp.com.mk
she0ne@yahoo.com
 

с:сенатот

Една тетка од врскаџиско ми бркаше работа да поднесам некој формулар, за кој требаше да се напише есеј и нормално - да се дадат пари и за кој се добиваше некоја диплома со печат. Во собата имаше една долга конференциска маса, а околу седеа студентите. Неколку од нив веднаш се стрчаа до челото на масата каде што седна една девојка, за да си ги подигнат дипломите. На нив пишуваше име и презиме, дата, место и пари колку биле платени за неа, а имаше и поголем празен простор за дополнување. Ја побарав мојата диплома и на неа немаше ставено сума колку што уплатив – девојката ми рече дека не сум платила, ама ја направиле дипломата во случај да платам при подигањето. Се навредив и пред да одам да ја барам тетката од врскаџиско за да и’ се издерам дека ги украла парите, наѕрев дека девојката со дипломите и’ пишуваше врз дипломата, во празниот простор, на една колешка (што и така не ја познавам) „Браво! Одличен есеј!“ на шпански, па се зачудив од кај па сега таа учела, па уште и есејот го напишала на шпански.

Истрчав полна со лутина горе на спратот, во гаражата која всушност беше соба со стакла, и пробав да влезам внатре. Останатите духови имаа состанок и не ме пуштаа внатре. Си реков дека сум млада, а тие стари, па не ме сметаат рамноправна се додека не преплашам возрасен човек до смрт. Отидов во другата соба, а останатите од нив вршеа комеморација за еден од нивните кој бил убиен од истребувач на духови кој го начекал на спиење. Ме игнорираа.

Нервозна што не ја добив дипломата за да одам во странство, па згора на се’ и овие моиве ме сметаа за детиште или воопшто не ме приметуваа, решив да сторам нешто во врска со тоа. Почнав да ги гаснам ламбите, да тропам со прозори, да дувам завеси и слично, но студентите ги сменија осигурачите, девојката со дипломите го затвори прозорот, а еден од членовите на сенатот на духови, чичко Тихо, ми ја плесна една преку муцки. „Овде се случуваат сериозни работи, а ти изиграваш Каспер! Марш на таванот и да не си мрднала додека не те пуштам надвор!“. Скиснав како попарена и го послушав. Јебига, беше во право. Советот дискутираше на тема „Како да ги надитриме истерувачите на духови“ за која се разви огромна дебата.

Постарите велеа дека треба да се повлечеме во напуштените куќи, како што се правело отсекогаш, а помладите сакаа да кренат револуција – инсистираа да шетаат слободно низ градот, нормално, само навечер (денски светлината на сонцето беше премногу силна така што нашите тела стануваа целосно проѕирни, па немаше поента да се правиме луѓе преку ден) и да се обидат да се вклопат со обичните смртници. Така, демек, ќе сме се измешале со нив, а истерувачите нема да знаат кој е кој. Башка, велеа дека има згодни млади студенти и студентки кои буквално би умреле за да легнат со дух!

Ми беше забрането, ама сепак се шмугнав надвор од таванот преку оџакот (не ми беше омилено поминувањето низ ѕидови) и отидов кај тетката од врскаџиско. И’ писнав дека мора да каже дека сум платила, зашто летово сакав да одам на студенстка размена во некоја европска држава, ако не ги врати парите ќе и го загорчам животот и за демонстрација кренав телепатски едно пенкало и и напишав смајли на раката. Не знам колку ме сфати сериозно (никој друг не ме сфаќаше), но отиде кај девојката што седеше на конференциската маса и и’ даде 500 од оние 1000 евра што ги платив јас. Ја буцнав со пенкалото по огромниот газ (телепатски!) и ги додаде другите 500. Ми ја врачија дипломата, девојката ми напиша „Екселентисимо, есејот просто воодушевува“ а јас со победничка фаца и се исплазив на другата колешка бидејќи мојата посвета „беше боље“. „Сепак, добро било да си проѕрен, на еден или друг начин“ си реков.

Со насмевка од уво до уво и назад, се вратив на таванот преку оџакот. Истресов еден душек полн со прашина која ме затрупа, исчезнав за да се падне прашината од мене, потоа пак се појавив задоволна од стореното, и по два и пол дена се разбудив наспана, препотена од викотниците што доаѓаа од жешките дискусии на Сенатот.