април
в:василев славчо

ф:филозофска есхумација на идните филантропи

 Седам, така сам.
 Си седам, си мечтаам, си замислувам... Ми изгледа како да го набљудувам овој свет, овој шарен, глупав, многубоен црнобело шарен свет. Светот во кој сите ние некогаш, нашите татковци, дедовци, прадедовци исто така сами седеле, си мечтаеле...
 Ех, сега веќе не е така.
 А, така е како што јас си замислувам дека е.
 Си седам, така сам...
 Гледам од некаде одозгора. Кога се гледа од ниско , може да се видат многу повеќе работи, отколку кога би се гледало, да речеме, од многу високо. Зошто? Е, тоа е многу важно. Бидејќи, ако се качиме на Месечината што би виделе кога би го набљудувале овој “црно…шарен” свет? Дали би го виделе, на пример, Александар Македонски како јава на својот Букефал? Или би го виделе истиот тој Александар како си шлапка во едно езеро разговарајки си притоа на мобилен со татка си Филипа?
 На тоа прашање не би можел јас да ви одговорам бидејќи сум далеку. Се сеќавате? На месечината сум!
 Си седам така, сам...
 На месечината, си седам, така, сам, си седам, си замислувам... и...