август/септември
н:николиќ стојан

г:години: 29
п:професија/интереси: дипломиран лекар/неврофизиологија; биофидбек; аналитичка психологија

 

м:мојот непостоечки блог

Некои денови не изговарам ниту збор. На страна што ниту ги посакувам ниту ги одбивам туку просто се случуваат сами од себе па не можам да кажам дека ги сакам или дека уживам во нив, но сакам да го извлечам најдоброто и затоа СЛУШАМ. Зашто тогаш ми зборува животот, а приказната која ја раскажува е секогаш доволно интересна да ме додржи во исчекување што е на ред да се случи. Во паузите додавам по некое камче во мојот храм. Има време.

Ми се допаѓаат моментите кога се ми се разјаснува и се чувствувам како дете кое дошло до некоја добро чувана тајна и градите му горат одвнатре оти и самото не знае што е поубаво, да се сподели или да се сочува, бидејќи и двете се подеднакво слатки. Добро де, едното е слатко, другото сочно... А понекогаш уживам и во глумењето сериозност, а во себе се тркалам и ми течат очигледно невидливи солзи од смеење, најмногу поради физиономиите на безумните папагали наоколу што инстинктивно ја имитираат мојата глума.

При крајот од таквите денови обично сум премногу возбуден и вознемирен за да заспијам веднаш, па мечтаам за мојата авантура по патот на свилата, или со карванот бедуини низ пустина, но најчесто со простото стадо овци од Нов Зеланд. И тогаш како да снемува време и како храмот да мора да биде готов до изгрејсонце, па додавам уште по некое камче. Ќе биде.