октомври
б:бојковски милко

 
 

т:тивка апокалипса#1

Кругот беше затворен со години и никој немаше доволно верба ниту доволно надеж да започне нова приказна. Најмалку тој. Пијанистот Маносиевич. Чекаше барем на една искра која би успеала да го потпали и онака заостанатиот и бајат барут. Состојба на умот а не на телото. Измешани чувства. Имаше проблеми со дигање на адреналинот. Нарушувањето кое го носеше со себе стана до таму неподносливо што го спречуваше во компонирањето. Од денот кога го најде татка си мртов јамката се посилно и посилно се стегаше. Го најде во својата омилена состојба со неговиот омилен порок. Подоцна го убедуваа дека татко му не бил ништо повеќе отколку само еден немоќен деструктивец кој изложен пред ударите на светот секогаш се повлекувал во своето тивко дувло. Знаеше дека не е така. Но сознанието за такавата негова потреба внесуваше необјаснива мачнина во стомакот. Најмногу се плашеше да не заврши како него. Одтогаш престана да верува или пак не наоѓаше ништо свето во работите коишто му се случуваа. Долго време беше загледан во лицата на случајните минувачи и се чуствуваше како да нив може да им верува потполно, многу повеќе отколку на оние што ги познава толку долго време. Се наоѓаше во ситуација во која би можел да му се предаде целосно на било кој, на целосен странец на секој кој би успеал да го одвлечка далеку од себе си. Едно претпладне седеше на тротоарот пред својата куќа и размислуваше за погребот. Мајка му. Безизразни лица. Рацете на блиските роднини по неговата коса. Говорот на свештеникот. За миг ги затвори очите и можеше да се префрли, да биде таму меѓу толпата. Сликите беа пребрзи за да може да ги задржи за себе. Успеа да украде само една, онаа со спуштање на ковчегот и неговиот плач врз челото на татко му. Сето ова прелетуваше неповратно во тоа есенско магновение. Денот беше дополу мртов кога тргна накај својот психијатар. Се возеше полека во малиот автомобил и нестрпливо погледнуваше во браникот. Времето повеќе не беше значајно но го правеше тоа од навика. Беше длабоко заглавен. Повремено ги забележуваше стаклата на отворените дуќани и сите тие хипнотизирачки блесоци кои му ги нудеа милионите огледала. Неговата опседнатост го одведе до вакви дебилни состаноци но што можеше да се прави. Излезот не беше ни од далеку на повидок. Помина низ првите два блока и најпосле пристигна во нејзиниот кварт. Таа живееше во предградието поточно во подобриот дел од градот. Се паркира пред нејзиниот влез и веќе во следната секунда беше внатре. Лифтот не работеше а светлата беа изгаснати. Навикнат на темното немаше некои проблеми при пронаоѓање на нејзиниот стан. Становите изгледаа како безбројни катакомби на лавиринт во кој длабоко беше закопана тајната на откровението. Заѕвони на нејзината врата. Се викаше Софија. Држеше состаноци приватно и не беше дел од никаква институција. Го понуди со кафе додека Маносиевич го соблакаше својот костим и седнуваше на кожената фотелја. Беа присутни и некои други луѓе кои потајно жмиркаа со нивните проникливи очи удобно сместени во долго уредениот салон. Му објасни дека се поканети поради една заедничка сеанса ако не му пречи. Маносиевич само одмавна со главата. Прилично заебано а? Дел од таков ритуал во кој мора да се приложи нешто свое за да се извлече нешто повеќе. Не познаваше никого од присутните но токму тоа го возбудуваше. Беше тоа само круг на нереализирани луѓе. Ритуалот започна. Првин својот недостаток го изнесуваше еден службеник во банка кој откако открил дека жена му го изневерува со друга жена се сече себе си на било кој дел од телото се со цел да лузните го потсеќаат на неговата негрижа.
 

 

т:тивка апокалипса#2

-Не знаев дека толку и значи...требаше да се грижам повеќе да и удоволувам но сега е предоцна. Предоцна.
-Во ред е. Го смируваше Софија. Започна да плаче.

Го сожалуваше тој кутар човек. Љубовта е двосмислена работа. Ја соблече блузата и Маносиевич можеше слободно да гледа во неговата исечена доверба и вина. Некои изреагираа со доза на потсмев но тие бедници не заслужуваат ништо и можат да го нарекуваат со секакви имиња додека тој потполно го разбираше и знаеше дека блажени се несреќните. Гордоста не мора да биде сфатена како грев. Следуваа уште два случаја на таква слична фатална привлечност и му дојде редот нему.

-Па дали навистина верувате во тоа?
-Секако умираат повеќекратно, по неколку пати во животот. Со секоја стресна ситуација во животот еден дел од нас умира неповратно. Знаете тоа се мали бранови кои со текот на времето добиваат на интензитет и подоцна стануваат толку неподносливи што морате конечно да се предадете.
-Но каква врска имаат тие со вас?
-Ги чувствувам додека пропаѓаат датумите притиснати до срцето на универзумот.
-Кои датуми?
-Датумите од пред неколку века, пораснав мразејќи го, тој ме направи ваков.
-Ве направил ваков нели мислите дека сепак премногу му дозволувате?
-Ќе му го напишам тој проклет реквием но дирките сеуште остануваат неми. Ќе биде тоа последното нешто што го правам за него. Ме разбирате тоа е посилно од мене. И со секое воздржување сум чекор поблиску до него.
-Попусто е да го обвинувате проблемот е во вас мора сами да си помогнете за да можам јас да ви помогнам постојат повеќе стадиуми. рече загрижено
-Не вие не ме сфаќате тој нема да дозволи, тој секогаш ќе биде присутен тука внатре.

Маносиевич сосема случајно ги отвори очите и забележа дека во салонот беше сам. Немаше ни трага од угледните госпоѓи, ниту од Софија недостасуваше дури и службеникот. Се проврте наоколу и не можеше никако да си го објасни ова на себе си. Надвор веќе беше стемнето. Ретките светулки со сета своја упорност го шараа секој агол од непознатата соба. Покуќнината наликуваше на онаа од неговиот дом. Мајка му сите негови работи ги држеше на таван за да нема судир со минатото поради што таквата средба сама по себе е трауматизирачка. Како мал често ги наоѓаше тие заоставштини и со голема љубопитност прашуваше чии се? Неговиот свечен костим, јадицата за риболов, малото сребрено шишинце, омилениот шпил карти, недобитните ливчиња Бинго и разни други ситнурии кои беа растурени по подот а со кои тој го поминуваше времето. Секогаш го добиваше истиот одговор. –На чичкото со искривените очила. Постојано носеше очила кога читаше. Маносиевич стана од клавирот, ги зеде листовите, си го изми лицето и влезе во кујната. Најпрвин здогледа четири статуетки во облик на јавачи кои татко му еднаш му ги поклони за роденден а за кои мислеше дека ги загубил но ете тие беа тука. На големата даска за сечење, помеѓу деловите на откажување лежеше стариот кујнски нож. Првин се приближи до разгорениот оган и ги потпали листовите а со ножот со ги пресече прстите на левата рака. Немаше болка. Стоеше таму на растојание помеѓу нерешителноста и неговиот сон. Стоеше со распламнатите листови хартија, раскрварената дланка и со кристално сеќавање на едно име кое овде нема потреба да биде споменато.