октомври
г:гошевски душко

 
г:години: 23
п:професија/интереси: студент
duskogosevski@yahoo.com
www.dulevarvar.blogspot.com
 

к:крај мудриот оган

Крај огништето на двете, чиниш прастари, фотејли, внатре во облакот густ чад, седеа двајца заборавени херои, двајцата оскудни со страст, но пребогати со мудрост. Седеа и размислуваа. И двајцата имаа чаша чилеанско младо вино, со етикета дека е француско. Уживаа во мирната атмосфера, во тивкото пукотење на огнот.
Харолд стана, ја остави чашата на малата сталажа и се упати кон стариот грамофон. Извади една од плочите кои не беа полни со прав. Не беа зашто Харолд постојано ги слушаше. Неговата колекција од џез албуми беше неверојатна. Бројката не ù се знаеше, бидејќи не се најде ни еден да ја преброи, но беше фасцинантна. Една од најдобрите џез колекции. Се одлучи за „птицата“. Оваа студена вечер Чарли Паркер повторно ќе ги повтори неверојатните звуци на чистиот, инспиративен џез. Харолд се врати во фотелјата и потона во мислите… во младоста… во Детроит…
Само што ги склопи очите, Виктор стана. Се упати кон неговата библиотека. Неговата огромна библиотека која ги криеше најголемите зборови и мисли некогаш создадени. На огромните и долги полици од махагони, подредени според неверојтно прецизен Менделеев систем. Бројката не ù се знаеше, бидејќи не се најде ни еден да ја преброи. Се одлучи за Пруст. Се врати, си нали вино и седна. Читаше. Читаше и се восхитуваше, до длабоко во ноќта.
Многумина не можат да си препостават како и во што го наоѓаат мирот и спокојот овие двајца браќа, кои се веќе во доцните години. Но јас знам. Знам и им се восхитувам. И се надевам…

 

 

н:најтешка смрт

Воздухот стануваше се потежок. Не можев да вдишам длабоко низ носните празнини. Стануваше се потопло. Не си ги слушав очајните извици по воздух. Но ги чувствував. Градите тешко се тресеа. Излегов во ходникот набрзина. Се измив со шишето потпрено до шолјата и пак се обидов. Сега со устата. Вдишав, силно како да е последниот чист здив на планетава. Ми олекна. Опуштен се обидов пак. Пак не можев. Пак паника. Се погледнав на огледалото. Очите ми беа бели но лицето црвено, па дури и помодрено. Излегов на терасата. Воздух. Сега пак ќе се обидам. Пак не можев. Ни со устата. Полека, си велам. Полека вдишував како болесник што го ранат со лажица. Кислородот го примав на рати. Почекав и повторно се обидов. Сега вдишав длабоко. Се опуштив. Погледнав накај собата. Се загушувам гледајќи го тоа мало собче. Нечисто и непроветрено. Повторно зедов воздух, сега пополека. Поминува полека. Морам да гокупам тој вентолински инхалатор. Или ќе си поминам некој ден. Најтешката смрт е смртта од најголемиот страв.