Тинејџерскиот дух владееше со нашите животи, а јас живеев од сабота до сабота – кога имавме свирки со другарите од основно. Кечер ме воведе во харкор-панк звукот и бендовите со чудни имиња на граница на самоисмевање со неопходна доза неприфаќање на нормите што на мојот бунтовен дух совршено му одговараше.
Една изџвакана касета го мелеше рефренот My God Rides A Skateboard на Германскиот бенд Spermbirds, а потоа рикаше Americans Are Cool – Fuck You! како бунт против ширењето демократија „на американски начин“ низ целиот свет. На Американците ич не им беше гајле за сето тоа.
Заливската војна беше во ек и додека постарите ја следеа на телевизија како некој возбудлив вечерен филм, сосема одделен од реалноста на ирачкиот народ кој што умираше од американските бомби а не од рацете на диктаторот од кој што сакаа да го ослободат, во реалноста се случуваше нешто поинаку – и глобално и локално. Немирите во Југославија започнаа и сегашноста од несигурна прерасна во неизвесна, а да не зборуваме за иднината.
„Зошто да не ја носам маицава?“ се бунтував.
„Затоа што не е во ред,“ рече мајка ми.
„Пред кого!?“
„А да не зборувам за тоа дека е опасно.“
Расправијата продолжи, но на крај не ја позајмив маицата Bad Religion од Кечер, на која што имаше пречкртан крст, за „славењето“ Велигден пред Соборниот Храм. Не од страв, туку за да не се грижи мајка ми. Но, што знаев јас за религијата воопшто? За мене таа беше знак на конформизмот и неразмислувањето со своја глава и никако не можеше да се помири со науката која што толку ја сакав.
Во позадина свиреше песната Big Bang на Bad Religion и јас размислував за настанокот на светот, вселената, нашето место во неа и сè ми се чинеше сосема во ред, но воедно и бесмислено. Науката колку-толку ме тешеше зашто таа даваше принципи и закони, ред и суштина во нередот во којшто се најдовме.
Религијата го најде своето место во мојот живот, но многу години подоцна, кога сфатив дека атеизмот е само форма на фанатизам, а мене „изми“ не ме интересираа, ни религиозниот, ни националниот. За разлика од мене нашата земја беше опиена од шовинизмот, доволен беше еден збор, лош поглед или грешно презиме па да те натепаат.
I Think We’re Alone Now на Snuff обработка на истоимената песна на Tiffany од посреќните и помалку сериозни 80-ти ја пуштаа на Maximum Rock’n’Roll, домашна емисија за алтернативна музика на 103-ка, а јас подготвено притиснав „record“ на касетофонот. Наскоро и нашата државичка беше сама, но самостојна и независна. Нашата борба оттогаш беше само наша.
Отсвирив неколку рифови и на Дебелиот тоа му се допадна. Кечер удри во чинелата која што беше закачена на лустерот и секако, во панк-рок направи-сам стил, немаше постамент, а потоа на единствениот добош и добро познатиот хардкор „ту-па-ту-ту-па“ ритам ја исполни мојата соба. Дебелиот нè снимаше на едно старо касетофонче и дрнкаше нешто на акустична-демек бас-гитара, а ние свиревме жестоко. Немавме концепт, ниту идеја, а песните се смислуваа на лице место. Во духот на пародијата и општествениот ангажман на панк движењето се викавме Social Imbecility и како прави панкери врска немавме од свирење, но го сакавме тоа – најмногу од сè.
Како дете ги мразев часовите по гитара во државното музичко училиште во Сараево, но како тинејџер бев горд на нив, но класичната гитара наскоро беше единственото нешто што ми остана. Позајмената електрична гитара морав да ја вратам, токму во моментот кога Кечер си купи асални тапани, а на нашите проби почна да доаѓа еден басист. Тие двајца продолжија да свират и ги оформија Суперхикс, денес веројатно единствениот значаен бенд во Македонија кој има храброст за интелигентна општествена критика, додека оние кои што се предмет на таа критика џускаат на нивните песни.
Она што не го сакаше Кечер беше мојата металска жичка, но што да правам кога Metallica таа година го издадоа нивниот последен добар албум, а звукот беше тежок, претежок и бавен, премногу бавен за хардкор-панкерите. Од мојот панкерски период наследив само една демо снимка со нашите песни, касетите со направи-сам омоти и SK-HC (Скопје-хардкор) графитот во мојата гаража.
Сепак, многу години подоцна, кога почнав активно да пишувам, идеалот на една совршена панк-хардкор песна повторно оживеа во моето пишување – брзо, бесно, кратко, што е можно пократко, а да кажеш сè и ништо да не остане недокажано. Сè уште го бркам тој идеал.
Бевме во првите редици на концерт пред сегашната Влада, некогашно Це-Ка. Боби ме крена на раменици и таму бев – на два метри пред Горан Таневски од Мизар. Звуците на Svjat Dreams го брануваа морето луѓе околу мене и бевме сплотени со тешкиот сериозен глас и тешките тапани кои одекнуваа во нашите души и резонираа во нашето тело гордо на „Македонија, наш’та мајка“.
Excerpt from the book “3 Minutes and 53 Seconds” (Goten, 2015)
Translated by Paul Filev
Copyright © Branko Prlja, 2015
